එදා 1886 දී හේමාකට් චතුරස්‍රයෙ උද්ඝෝශනය කරපු කම්කරුවන්ට පොලීසියෙන් වෙඩි තියනවා, ඒ වෙඩි පහරින් හැලුණු ලේ වලින් රතු පාට වෙච්චි කමිසයක් තමයි අද හැමෝම උස්සන් යන රතු කොඩියට මුල පුරන්නෙ.
ඒත් අද ඒ රතු කොඩිය උස්සන් අපේ මිනිස්සු කොහෙද යන්නෙ ?
තමුන්ව දවස ගාණෙ තළන පෙළන දේශපාලකයො වෙනුවෙන් ම උන්ගෙ නම් ගහගත්තු කමිස තොප්පි දාගෙන මහපාරෙ නටන්න, රුපියල් 500ට 1000ට විකිණෙන්න අපෙ කම්කරුවො ( එහෙමයි වගෙ පේන අය ) සූදානම් .. බොරු නම් අද හවසට ප්‍රවෘත්ති බලන්න ..
ජීවිකාව වෙනුවෙන් තමන්ගෙ ශ්‍රම ශක්තිය ධනපතියා ඉදිරියෙ විකූණලා වැටුපක් ලබන කෙනෙක් කම්කරුවා හැටියට හැඳින්වෙන්නෙ. එයාලා තමයි අපි දන්න මෑත කාලීන මේ ලෝකෙ මේ හැම මිනිස් ජයග්‍රහණයක් ම නිර්මාණය කරලා තියෙන්නෙ.
ඒත් එහෙම අභිමානවත් වෙන්න ඕනෙ කම්කරුවො අද කොතැනද ඉන්නෙ ? අනික පඩිය කීය උනත් අපි ලොක්කා ඉස්සරහ විකිණෙනවා කියලා පිළිගන්න කැමති අපේ නොවෙන අපේම කම්කරුවො කීයෙන් කීදෙනාද ඉන්නෙ ?
වෙන එකක් තියා ධනපති ආණ්ඩුවෙ ලොක්කො ඒ කම්කරුවො වෙනුවෙන් කම්කරුවො ලව්වා ම එයාලට සුබ පතන්න දැන්වීම් නිර්මාණය කරවාගෙන ප්‍රචාරණය කරන, අනේ අපෙ ලොක්කා අපිට සුබ පැතුවා කියලා සන්තෝස වෙන ලෝකයක් මේක. !
ටයි පොල්ල දාගත්තු කම්කරු මහත්තුරු අද එන්ජෝයි කරනවා වෙන්න ඇති, තමුන් කම්කරුවො කියලාවත් නොදන්න උදවිය එක එක්කෙනාගෙ පෙළපාලිවල යනවා ඇති. වැටුපක්වත් නැතිව දවසෙ පැය 20ක් වැඩ කරන්න නියමිත වෙච්චි අපෙ ගෘහණියො එයාලට කෑම උයනවා ඇති.
මට මොකුත් ම කියන්න ඕනෙ නෑ, මේක තමා මැයි දිනේ, ඉතිං සමරමු !
No comments:
Post a Comment